Wandelen met Frank 2: Hé, wat is dat nu opeens? Spierpijn?

Na een lang weekend fietsen in de Eifel – waarover later meer – ging ik vier dagen wandelen in Schotland. Wandelen, klauteren, klimmen en dalen in de Hooglanden. De conditie was goed, dus wat kon mij gebeuren?

Na de eerste dag en een wandeling van zes uur met veel klimmen en dalen, voelde ik het al: wandelen is niet hetzelfde als fietsen. Zes uur lang fietsen in de Eifel is weliswaar conditioneel veel zwaarder, zes uur wandelen in Glen Coe is fysiek veel belastender. Vooral de dijen hebben het zwaar te verduren, met name bij het dalen. Die vangen de klappen op.

Na de derde wandeldag, waarin de beklimming van de Pap of Glen Coe (742 m) op het programma stond, een zware klim en dito afdaling, had ik naast pijn in mijn voeten een enorme spierpijn in mijn voorste dijbeenspieren. Traplopen was zeer onaangenaam.

Spierpijn, dat was lang geleden. De genadeloze spierpijn in mijn billen na een potje squash of badminton, die staat me nog helder voor de geest. Dergelijke lichaamsbeweging mijd ik dan ook al jaren, ook vanwege mijn rug. Na het fietsen of fitnessen (roeien, steps) heb ik nooit last van spierpijn. Parallelle bewegingen. Vandaar dat ik ook geen rekening had gehouden met spierpijn van het wandelen.

De laatste dag (Ben Lomond) ging het klimmen prima, maar was het dalen weer erg onaangenaam. Gebroken kwam ik beneden aan.

We kwamen net op tijd aan bij ons hotel om Nederland – Denemarken te kijken. Mijn spierpijn en voetbalergernis spoelde ik weg met vele pints of bitter.

Twee dagen later had ik nergens last meer van.

Uitzicht van Pap of Glen Coe op Ben Nevis