Txurruka en Nibali gaan vreemd

Over de treurige teloorgang van het regionalisme in het wielrennen

Enrico Battaglin wint de 4e etappe van de Giro 2013

Aan het begin van elke grote wielerronde pluis ik het lijstje met deelnemende ploegen en deelnemende renners uit. Dat doe ik al eeuwen en dat zijn altijd heerlijke uurtjes.

Vooral de ploegen die bemand worden door renners met dezelfde nationaliteit hebben mijn sympathie. Spaanse ploegen, Italiaanse ploegen. Waarom ik dat heb? Geen idee. Voer voor psychologen. Het is in elk geval roeien tegen de stroom in van de mondialisering van het wielrennen. Een beetje PVV-achtig zelfs. Maar ik kan er niets aan doen.

Ik weet het, het multinationale wielrennen bestaat al langer dan vandaag. Ook onze grote drie, Janssen, Zoetemelk en Kuiper, reden het grootste deel van hun carrière voor buitenlandse ploegen. Als fan van Kuiper had ik daar trouwens flinke moeite mee.

Verder vind ik het prima hoor, die gemengde, internationale ploegen. Want daar kan ik dan heerlijk tegen zijn. Maar er moet natuurlijk wel wat voor mij te supporteren overblijven. En dat wordt steeds minder.

De teloorgang van het regionalisme in het wielrennen wordt bij uitstek geïllustreerd door de strategische en daarmee personele veranderingen bij Euskaltel-Euskadi. In die ploeg horen alleen Basken te fietsen, vind ik. En andersom: alle Baskische profrenners horen voor Euskaltel-Euskadi uit te komen. In de uurtjes startlijstenpluizen behoorde het hardop oplezen van de namen van de renners van Euskaltel tot één van mijn heimelijke genoegens. Al die x-en en dubbele rr-en, heerlijk. Ik was onvoorwaardelijk fan. Ooit. Want nu gaat Amets Txurruka vreemd.

Hier openbaart zich de discrepantie tussen de drang van de supporter tot identificatie (en die is veelal regionaal of nationaal geworteld en gericht op de lange termijn) en de doelstelling van de sponsor, want die is veelal internationaal georiënteerd, en vooral gericht op de korte termijn. Daarbij zijn voor een sponsor de investeringen omvangrijk, en de revenuen ongewis. Gevolg hiervan: in de ProTour-wedstrijden vinden we nog maar weinig ploegen die bemand worden door (overwegend) renners van één nationaliteit. Ik betreur dat.

Noem me neoconservatief, noem me naïef. Allemaal best, maar Vincenzo Nibali die voor Astana rijdt: ik vind dat dat dus niet kan. Een Italiaanse kopman hoort voor een Italiaanse ploeg te rijden. Zeker in de Giro. (En op een Italiaanse fiets, maar dat is weer een ander verhaal.)

Ik was altijd een groot fan van Nibali. Nu ben ik tegen. Een bedrieger is het.

Forza Bardiani Valvole!

(Ook verschenen op hetiskoers.nl)