Erge bergen 19: Vaalserberg (Drielandenpunt )

Er zijn van die plekken waar een mens niet graag komt. Zoals het Drielandenpunt. Een vreemd relict uit voorbije toeristische tijden. Jaren zestig vertier. Vergane glorie. De verveling, de drukte, het zwerfvuil. Kortom, een treurig geval. Een te mijden oord.

Maar het Drielandenpunt is wel het hoogste punt van Nederland. Dus daar moet je als fietser ooit omhoog zijn gereden. En dan wordt het een ander verhaal.

Pas evenwel op: de voor de hand liggende, want langste beklimming, die vanuit Vaals, is aardig maar meestal druk. Dagjesmensen met walmende auto’s. Kies hier dus de juiste dag en het juiste tijdstip.

In de toerversie van de Amstel Goldrace wordt het Drielandenpunt evenwel vanaf de Belgische kant beklommen. En dat is meer dan terecht, want dat is een veel mooiere klim, ook al telt die maar 100 meter hoogteverschil. Vanaf Gemmenich begint het rustig en vlak. Het asfalt is goed. In de verte zie je de Koning Boudewijntoren al. Een kronkel in de weg, en dan begint de klim. Vijf procent, zeven procent, negen procent, acht procent, niks om je zorgen over te maken. De weg voert door twee haarspeldbochten. Prachtig. Je waant je even in de Eifel. De geur van omgezaagde bomen. Bovendien kun je daar fijn naar beneden kijken naar de fietsers die je hebt ingehaald.

En dan ben je boven. In de drukte. Drukte om niets. Men verwacht je niet, komend door de achterdeur. Oppassen dus. Of omkeren.

Ik was er een paar dagen geleden, op Eerste Paasdag, in de middag. Dat was uiterst onaangenaam. De dag ervoor was ik er ook. Toen was het rustig in de afdaling naar Vaals. Dat ging hard. Maar dit keer werd ik gedwongen stapvoets te rijden tussen de auto’s met voorzichtige senioren en uitgebluste gezinnen. Aan het eind van de afdaling was ik blij dat ik de drukte mocht verlaten en rechtsaf kon slaan, terug naar Gemmenich.