Fietslandschappen 22: Sant’Antioco
Bovenaan mijn lijst ooit nog te bezoeken landen staat Ierland. Daar ben ik gek genoeg nog nooit geweest. Wat houdt me tegen? Geen idee. Nou ja, een partner die liever de zon opzoekt. En zo reisden we vorige maand af naar Sardinië.
De eerste paar dagen verbleven we op Sant’Antioco, een klein eiland aan de zuidwestpunt, dat door een brug min of meer aan het ‘vasteland’ van Sardinië is vastgegroeid. Het regende. Pijpenstelen. Dagenlang. Er viel in drie dagen even veel regen als gemiddeld in een jaar. Sommige wegen waren onbegaanbaar. Dat was een kleine tegenvaller.
Maar ik was volkomen verkocht. Als ik later groot ben en niet meer hoef te werken, trek ik mij terug op Sant’Antioco. Wat zeg ik? Ik vertrek meteen! Mijn dagen zal ik voornamelijk buiten doorbrengen, heerlijk niksend in de tuin, rommelend rond het huis, een Sardijnse maaltijd bereidend voor langsgekomen vrienden. Of ik fiets het eiland rond.
Sant’Antioco is met zijn 109 km2 iets groter dan Terschelling; een rondje over het eiland is makkelijk in een dagje te doen. De kust is grillig, met rotsen, kliffen en baaien met kleine stranden. De zee is van Caribische allure: blauwgroen en kraakhelder. Het binnenland is heuvelachtig: glooiend en lieflijk en af en toe ruig. De wegen zijn van redelijke tot matige kwaliteit: een setje goede buitenbanden is geen overbodige luxe. Maar dan kan het genieten beginnen: de stille wegen gaan op en neer, de uitzichten wisselen met de minuut en zijn overweldigend. Ga in het voorjaar. Dan overheerst het groen en staan de velden en weiden vol bloemen. De kenmerkende maquis, een mediterrane vegetatie van lage, soms doornige struiken zoals jeneverbes, mirte en rozemarijn, geurt dan kruidig. Het is een zeldzaam arcadisch landschap. Van de 12.000 inwoners van Sant’Antioco wonen de meesten in het gelijknamige stadje. Je komt daarbuiten nauwelijks iemand tegen. De rust, de rust.
En als het dan eens regent – het is zeldzaam, maar het kan – waant een mens zich in Ierland. Een fantastisch, mysterieus en verlaten donkergroen landschap onder grijs-witte wolkenluchten. Ierland kan dus van mijn lijstje af.
