Opnieuw rugklachten
Ik schreef al enkele keren eerderover mijn rug. Mijn onderste twee tussenwervelschijven zijn wat versleten, en af en toe piept de onderste eruit, als een hamburger uit een broodje. Dat gaat gepaard met helse pijnscheuten en met een scheefstaand bovenlijf. Als een oude kreupele man strompel ik dan door het huis. Als ik al kan strompelen.
Elke dag doe ik wat oefeningen om de rug wat op te rekken en bovenstaande ellende te voorkomen. In de winter fitness ik twee keer per week. Daarnaast slaap ik al jaren met een kussen tussen mijn benen. Gezellig.
Maar het helpt. Ik heb nu al een paar jaar nauwelijks last van mijn rug. Slechts af en toe een mindere dag. Maar drie weken geleden schoof de ellende mijn onderrug weer in. Ik kon dat niet verklaren. En het was een uiterst ongelukkig moment, want ik zou een dag later een lang weekend gaan fietsen in het Sauerland. Ik stond zelfs op het punt het weekend af te zeggen, maar na een klein rondje op mijn racefiets door de wijk – dat ging redelijk – besloot ik het te wagen.
Ik pakte dus mijn spullen – stripje Ibuprofen mee – en vertrok. Op donderdagavond met de trein naar Utrecht en vandaaruit met de auto naar Duitsland. Aangekomen bij ons hotel stapte ik kreupel en met veel pijn uit de auto. Moest ik met dit lijf de volgende dag 130 kilometer fietsen?
Toen ik de volgende ochtend wakker werd, kon ik nauwelijks mijn bed uitkomen. Ik strompelde een beetje heen en weer in de hotelkamer en was nauwelijks in staat om me aan te kleden. De douche sloeg ik maar even over. Sokken aantrekken en veters strikken was onmogelijk, want er stond iemand met een scherp mes in mijn rug te steken. Ontbijten op een te zachte stoel. Ik liet mij door mijn fietsvrienden maar een beetje bedienen.
Ik liep naar buiten en maakte een kort wandelingetje. Dat ging gelukkig steeds soepeler. Een half uur later waren we klaar voor vertrek. Ik pakte mijn fiets en probeerde op te stappen. Dat viel niet mee. Ik reed een paar kleine rondjes door de straat. Dat ging. Net.
God zegene de greep. We vertrokken. In de voorovergebogen houding op de racefiets was de rugpijn na een paar kilometer verdwenen. 140 kilometer pijnloos gefietst. Een lichaam is een vreemd ding. Af- en opstappen ging moeizaam en was pijnlijk, maar fietsen ging prima.
De volgende twee dagen herhaalde zich dit ritueel: veel pijn bij het opstaan, een strompelende silly walk door de hotelkamer, een pijnlijk aankleden en een ongemakkelijk ontbijt. Vervolgens een gek genoeg pijnloze fietsrit met veel kilo- en hoogtemeters.
In de week die volgde bezocht ik twee keer mijn fysiotherapeut annex osteopaat. Nu sta ik weer recht en ben ik bijna pijnvrij. Er staat me dus niets meer in de weg om volgende week zes dagen in de Franse Alpen te fietsen. Of het moest mijn conditie zijn, die gaf ik in het Sauerland niet meer dan een 6,5.
Ibuprofen mee, want je weet maar nooit.