Zuur vlees
We parkeren de auto in Berg en Terblijt, zetten onze fietsen in elkaar, en rijden weg. Het plan: eerst een stukje van lus 2 van de Amstel Gold race, en dan vanaf Vaals via Gemmenich, Teuven, Slenaken en Gulpen naar Wahlwiller waar we lus 3 van de Amstel Gold Race oppikken. Het belooft een warme dag te worden maar we hebben er zin in. We zijn met zijn drieën.
Op het eerste beste klimmetje van niks (waarom gaat lus 2 trouwens niet over de Bemelerberg?) voel ik het al: pap in de benen. Zuur vlees. Is het de autorit van drie uur, de slechte warme nacht, of gewoon de matige conditie?
We fietsen verder, op en neer via Noorbeek naar Slenaken. Dan de Loorberg. Ook dat gaat prut. Ik kan het wiel van de anderen niet houden en op het laatste stukje kan ik niet versnellen. Hoe moet dat volgende week in de Dolomieten?, schiet er door mijn hoofd.
Enkele kilometers later: de Schweiberg. Ik start rustig, de heren rijden bij me weg. Dan kom ik in een ritme (ik ken de klim) en weet op het einde van de klim te versnellen en de anderen weer te achterhalen.
Ook de Camerig, de Pas van Wolfhaag en de ‘achterkant’ van het Drielandenpunt, de mooie klim vanaf Gemmenich, gaan naar behoren. Hetzelfde geldt voor de Rue de Beusdael. Rustig beginnen en dan stevig doormalen.
Teuven, 70 kilometer op de teller, een tosti en een koude cola. Twee.
In Wahlwiller wacht de Kruisberg. Inmiddels is het ruim 30 graden. De warmte slaat ons vanaf het asfalt in het gezicht. Het is even steil, maar mijn 34 hoef ik niet aan te spreken. Daartoe ben ik even later op de Eyserboswegwél gedwongen. Handig, een 34!
Ook op mijn favoriete Limburgse klim, de Fromberg, luidt het recept rustig beginnen en dan lekker doormalen.
Een beetje lafjes verlaten we daarna lus 3. We laten de Keutenberg links liggen en kiezen in plaats daarvan (en in plaats van die vreselijk lelijke Cauberg) voor de mooie, rustig stijgende Sibbergrubbe.
In Berg en Terblijt zijgen we, na 105 kilometer, neer op een terras. Even in de schaduw. Tijd voor koud bier. En frites met zoervleisj!
Leuk hoor, Limburg. Maar die benen, die mochten beter. Met het oog op de Dolomieten.
Als ik de rit op Strava echter nog eens nakijk, blijk ik zowel op de Schweiberg als op het Drielandenpunt mijn pr te hebben aangescherpt. Daar sta ik toch even van te kijken.