Paese del ciclismo
In de laatste week van onze vakantie in Trentino verblijven we op een camping aan het Lago di Corlo. In het nabijgelegen Feltre verkrijgen we bij de lokale VVV wat informatie over de streek. Daarbij zitten ook twee fietskaarten van de Lunga via delle Dolomiti, een fietspadenroute die in verschillende etappes door enkele dalen van de Dolomieten voert. Een gezinsvriendelijke fietsroute over fietspaden en rustige, glooiende b-wegen.
In de warme dagen dat we hier zijn fietsen we twee kleine etappes. De eerste dag fietsen we vanuit de camping naar Pedavena, 20 kilometer verderop in het dal van de Piave. Bruine fietsbordjes wijzen ons de weg, al missen we af en toe een bordje en moeten we weer een stukje terug fietsen om op de juiste route te komen.
De route voert golvenderwijs door het dal van de Piave, met mooie uitzichten op de hoge Dolomietentoppen om ons heen en in de verte. Door kleine dorpjes en langs velden met graan en maïs, wijngaarden en fruitboomgaarden. In Pedavena is het tijd voor koffie, cola en wat lekkers. Vervolgens nemen we de zelfde weg terug. Zelfde weg, maar nieuwe uitzichten. De afslagen naar de Passo Rolle in het noorden en de Monte Grappa in het zuiden negeren we.
Voor de tweede etappe rijden we twee dagen later eerst met de auto naar Pedavena, en fietsen van daaruit naar San Gregorio. Het eerste deel van de route is wat saai, maar naarmate we hoger komen, worden de uitzichten over het dal fraaier. We passeren het dorp Cesiomaggiore. Paese del ciclismo, staat er op het bord aan de rand van de bebouwde kom. We volgen de bruine bordjes zig-zag door het dorp totdat we worden geconfronteerd met een steile helling van 14% naar de rand van het dorp. Aan het eind van de helling kom ik hijgend en zwetend tot stilstand bij een straatnaambord. Dan pas valt mij op dat alle straatnaamborden in het dorp worden vergezeld van een bordje met een eerbetoon aan een wielrenner uit het verleden. Wat de achtergrond hiervan is – waarom hier in Cesiomaggiore? – is onduidelijk.
Wat wel duidelijk is, is dat we verkeerd zitten en blijkbaar een bruin fietsbordje hebben gemist. Als we de juiste route hebben teruggevonden, fietsen we verder over de prachtige weg naar San Gregorio.
Op de terugweg stoppen we weer even in Cesiomaggiore, nu bij het fietsmuseum, het Museo storico della bicicletta. Dat blijkt gesloten en alleen in het weekend geopend. We gluren naar binnen, maar zien niets. Een raadselachtig dorpje, dat Cesiomaggiore.
Terug op de camping plonzen we met onze verhitte, bezwete lijven in het koele meer.
