De kudo-paradox

Twee weken geleden was het prima fietsweer: er stond een zonnetje en nauwelijks wind. Ik ging een rondje fietsen met mijn vriendin, en rustig peddelend kwamen we uit op 80 kilometer. Mijn hartslag kwam nergens boven de 120 en van transpireren was al helemaal geen sprake. Het was een heerlijk maar ook wat bedaard ritje. Niettemin genereerde het fietsritje op Strava een groot aantal kudo’s (goed-gedaan-duimpjes).

Vanochtend fietste ik ook een rondje. Het was koud, er stond windkracht 6 en na een uur begon het te regenen, steeds harder te regenen. Het was bar. Het was boos. Het was heerlijk. En het was zwaar. Het was een uitstekende training voor lichaam en geest. Toch verwacht ik hiervoor slechts een gering aantal kudo’s op Strava te ontvangen.

Het aantal goed-gedaan-duimpjes dat de Strava-fietser incasseert is namelijk niet zo zeer afhankelijk van de geleverde prestatie zelf – het aantal gereden kilometers, het aantal overwonnen hoogtemeters, het aantal ‘bekertjes’ of een hoge gemiddelde snelheid – maar veeleer van de weersomstandigheden. Hoe beter fietsweer, hoe meer fietsers, hoe meer Strava-gebruikers die dag, en daarmee Strava-tijdlijn-scrollers, hoe meer uitgedeelde en daarmee geincasseerde kudo’s. Ik noem dit de kudo-paradox.

Gelukkig leef ik niet van kudo’s.