Honderd
Aan het begin van de maand meldde ik me enigszins overmoedig aan voor de Strava-challenge ‘Gran fondo maart’, en nam me daarmee voor om deze maand minstens een keer de 100 kilometer aan te tikken.
Afgelopen vrijdag moest het gebeuren. Ik bedacht een rondje van 80 kilometer dat ik eerder had gefietst en knoopte daar in gedachten een paar extra lusjes en omweggetjes aan vast. Dan zou ik toch op de honderd kilometer uit moeten komen?
Zo bedacht, zo gedaan. De omstandigheden waren echter niet gunstig. Het was weliswaar droog en een beetje zonnig, maar ook koud en er stond een harde zuidenwind, kracht 4-5.
Grote delen van het rondje had ik wind tegen en door het omweggetjes-karakter van het ritje waren de momenten van even ontspannen met de wind in de rug fietsen slechts van korte duur. Het was worstelen en vechten tegen de wind, draaiend en kerend langs Delft, Schiedam, Vlaardingen, Maassluis, Maasland en Schipluiden en continu berekenen of ik die honderd kilometer wel zou halen.
Toen ik met 80 kilometer op de teller langs de uiterste punt van Hoek van Holland fietste waren de benen leeg, en brandden mijn voeten in mijn schoenen. Bovendien wist ik dat ik niet rechttoe rechtaan naar huis kon rijden, maar ook in Den Haag nog een extra slinger moest maken. Al was het maar voor de zekerheid dat Strava niet – zoals zo vaak – de op mijn Wahoo gereden afstand naar beneden zou afronden (99,8 kilometer, dat zou toch dramatisch zijn). Met de laatste krachten van mijn geest berekende ik op hoeveel Wahoo-kilometers ik moest uitkomen voor een 100+ritje op Strava. Ik had de wind in de rug, maar echt lekker ging het niet meer. In Den Haag reed ik nog een extra stuk door de duinen, en toen ik thuiskwam stond er 104 kilometer op mijn Wahoo.
Ik was helemaal leeg. De wind had me dusdanig te grazen gehad, dat ik nauwelijks goed in staat was me te ontdoen van mijn helm, handschoenen, overschoenen, schoenen en jas. Tot overmaat van ongemak was zowel de yoghurtdrank als de chocomel op, en ik moest mijn toevlucht zoeken tot een groot glas zoete limonade. Pas onder de douche kwam ik weer een beetje tot mezelf. Al zou de vermoeidheid nog ruim een dag in mijn lijf blijven zitten.
Strava meldde mij dat ik 102 kilometer had gereden. Ik dacht terug aan mijn laatste fietsrit van meer dan 100 kilometer – mijn tocht in september vanuit Allemont naar de Galibier en terug via ‘het balkon’ – en kon niet beslissen welk rondje zwaarder was geweest.
Die conditie kan dus nog wel wat worden bijgespijkerd.