Rust

Erge bergen 95: Göscheneralpsee

Wat doet een fietser op een rustdag? Hij gaat op zoek naar rust. Zo simpel is het.

Daartoe moet hij zich vanuit Andermatt wel eerst door een vervelend drukke afdaling dwingen, door tunnels, galerijen en haarspeldbochten, met hinderlijk aandringend achteropkomend verkeer. Maar dan is hij in Göschenen en verlaat hij de hoofdweg. Hij fietst het stille dorp in en even later weer uit. De stilte daalt op hem neer. De weg is nog een paar kilometers vrij vlak, maar dan gaat het omhoog. En flink ook. De weg is smal, het is vochtig maar niet koud, en het asfalt is prima.

Hij kijkt op zijn fietscomputer en ziet dat de weg met 9% omhoog gaat. Nee, 11%. O, wacht, nee,10%. En zo gaat het maar door, kilometers lang. Zijn ketting ligt vast op de 34-34. Zijn benen zijn niet optimaal, maar zeker niet slecht.

Hij kijkt om zich heen. Het dal is stil, smal, vochtig en groen, de weg slingert naar boven. Er komt een vrouw voorbij, op een e-bike. Ze rijdt minstens 20 km/u. Ze groeten elkaar, ze lachen. Dan is ze uit het zicht verdwenen.

Een paar kilometer verder een spannend donker tunneltje in een bocht.

Na een kilometer of vijf zweten en hijgen ziet hij boven zich het einde van de klim: een stuwdam en een Gasthof aan wat het eind van de weg moet zijn. Voor het grijpen. Maar eerst nog een paar haarspeldbochten en een stuk van 10-11%. Hij zet nog eens aan. Zijn benen malen steeds harder, want hij weet: hij is er bijna.

Dan is hij boven en fietst over het gras langs het stralend blauwe stuwmeer. Hij stapt af en luistert naar de stilte. De bergen zijn grijs, bruin, groen, met plukjes wit. De toppen zijn niet zichtbaar. De wolken zijn zwanger en grijs. De rust, de rust.

De absolute rust.