Dust to dust
Gisteren was een stoffig dagje. Van de 70 kilometer voerden er zo’n 25 over onverharde paden. Het plaveisel bestond dit keer niet zozeer uit grof grind maar voor een groot deel uit gravel en droog, fijn zand. Dat laatste verbaasde overigens aangezien de naastgelegen rijstvelden er behoorlijk nat bij lagen. Of eigenlijk verbaasde dat laatste ons vooral.
Stof op onze benen, stof in onze hals en nek, stof in ons gezicht, stof tussen onze tanden, stof tot in onze oren.
En stof op onze fietsen. Helemaal grijs kwamen we aan in Pavia (mooie stad trouwens). Ook de bewegende onderdelen zaten onder het stof. Grijze tandwielen, grijze ketting.
Die moest ik dus schoonmaken. Maar hoe? Ik heb een doekje mee, een oude tandenborstel en een miniflacon kettingwax, maar geen ontvetter. Ik vroeg me dan ook af of dat bestaat, in miniverpakking. En of dat ik dat op een of andere manier zelf had moeten meenemen.
Mijn vraag werd evenwel op een andere manier beantwoord. De man van de b&b bood namelijk aan gebruik te maken van zijn tuinslang. Hoewel ik dat gezien de droogte in Italië wat ingewikkeld vond, nam ik zijn aanbod aan.
En zo stond ik heerlijk met de tuinslang enigszins dichtgeknepen voor een harde straal onze fietsen helemaal schoon (en mezelf helemaal nat) te spetteren. De man bood ook nog zijn spuitbus WD40 aan om de ketting te smeren. Ook dat kon ik niet weigeren, hoewel dat op zich niet het juiste middel is om een ketting te smeren.
Resultaat: fietsen weer toonbaar, ketting en tandwielen weer van stof ontdaan. Maar jullie zien hem al aankomen: niet voor lang. Want de grotendeels onverharde dijk van de Po sloeg vandaag meedogenloos en hardop lachend toe.
En bij de b&b van vandaag geen tuinslang, laat staan een spuitbus WD40 te bekennen.