Een bizarre klim
Erge bergen 125: Col de la Loze
In de eerste kilometers voel ik het al: dit gaat hem niet worden vandaag. De weg naar Meribel gaat al meteen flink omhoog en ik ben al snel gedwongen om op mijn kleinste versnelling naar boven te rijden. Geen kracht, moe.
Misschien kom ik in een ritme. Maar nee, van ritme en cadans is geen sprake. Harken is het. Ik overweeg om tot Meribel te fietsen, daar om te draaien en het laatste stuk van de 27 kilometer lange Col de la Loze te laten voor wat het is: een steile klim met de belofte van af en toe idiote stijgingspercentages. Want als ik nu al op 7-8% op mijn kleinste verzet fiets dan zijn de voorspelde percentages van 14 tot 19% natuurlijk volstrekt onrealistisch met deze benen.
Ik zie Pieter een eindje voor me rijden en kom langzaam maar zeker steeds dichterbij. Ook hij heeft het zwaar.
Op het moment dat aan het eind van Meribel de gewone weg overgaat in een fietspad (!) sluiten ook Pierre en Willem aan. Die waren ergens verkeerd gereden.
In de laatste zeven kilometers moeten nog 700 hoogtemeters worden overwonnen. Dat lijkt volstrekt onmogelijk. Toch maar proberen, ik zie wel hoe ver ik kom.
Binnen afzienbare tijd zijn Pierre en Willem weer uit het zicht verdwenen en ploeteren Pieter en ik samen voort. De anderen zijn al veel verder voorop.
In de laatste kilometers is de Col de la Loze werkelijk een absurde klim. Dan weer stijgt de weg met acceptabele percentages, dan weer volgen er heftige stroken van 12-16%. Het is even vermoeiend als deprimerend. Op het steilste stuk van 19% moet ik zelfs even van mijn fiets af en een stukje lopen. De uitzichten zijn geweldig maar ik zit vooral op mijn Wahoo naar het ontmoedigend rode hoogteprofiel te staren.
Ook de laatste paar honderd meter zijn absurd steil: 18%. Maar ik weiger om af te stappen en ik kom kwijlend, hijgend, brullend en grommend boven.
Waar ik het vandaan heb gehaald, weet ik niet. Normaal gesproken ben ik van de school ‘willen is kunnen’, maar ik wilde eigenlijk helemaal niet. Tegelijk weet ik ook: ik kom altijd boven.
En op de top doet het fantastische uitzicht, tot het besneeuwde Mont Blanc-massief in de verte, de ellende snel vergeten.
(70 km, 2188 hm)
****
Naschrift: de Col de la Loze bestaat in deze vorm, als verhard fietspad, pas vijf jaar. In die vijf jaar is die al twee keer opgenomen in de Tour de France. De Col de la Loze wordt door Cyclingcols.com aangemerkt als de op drie na zwaarste klim van Frankrijk. Geen wonder dat ik nu zo moe ben.
De laatste 7 kilometer:
