Zombie

Een korte update

Ik was goed op weg. Mijn conditie was prima en ik zat zelfs boven het schema om dit jaar de 7000 km aan te tikken. Totdat een lullige diagnose roet in het eten gooide. In enkele weken transformeerde ik van een sportieve, strakke en fitte man tot de wrakke zombie die ik nu ben, nauwelijks nog in staat om zonder hijgen twee trappen achter elkaar omhoog te lopen. Het is ontluisterend.

En dat gaat voorlopig ook niet veranderen vrees ik. De behandeling vergt in totaal acht maanden, waarbij na de eerste vier maanden ‘doelgerichte therapie’, met een treurige hoeveelheid dagelijks te slikken medicijnen en elke week twee chemo-injecties, een heftige stamceltransplantatie zal volgen. En daarna opnieuw twee maanden doelgerichte therapie. Dan is het mei, en kunnen we hopelijk weer het normale leven voortzetten en gaan werken aan een fatsoenlijke conditie. Ondertussen is het telkens weer kijken hoe het gaat.

Ik durf ook nauwelijks meer in de spiegel te kijken. Mijn spiervolume is zichtbaar afgenomen en op mijn puddingbuik neemt het aantal lelijke donkerrode plekken van de buikinjecties toe. In de ochtend heb ik wallen onder mijn ogen en een beetje een dikke kop, ’s avonds wat vochtophopingen rond de enkels en voeten. Van de knappe man die ik ooit was, is weinig meer over. De weegschaal is inmiddels geen betrouwbaar meetinstrument meer. Ik word dus wel gedwongen in de spiegel te kijken voor een korte fysieke analyse. En daar wordt een mens niet vrolijk van.

Hopelijk gaat in mei de zon weer schijnen.