Langzaam vooruit

Gisteren was ik weer een paar uur in het ziekenhuis. Bloedafname, afspraak met de hematoloog en chemo-injecties, en daar tussendoor: wachten. Dan is een mens toch weer even patiënt. En dat stemt soms tot verdriet.

Maar het bezoek gaf een dubbel gevoel, want de bloeduitslagen waren positief. Mijn HB-gehalte is gelukkig weer normaal en ook mijn hematocrietwaarde gaat de goede kant op (al worden de waarden van Miguel Indurain en Bjarne Riis nog niet aangetikt). Ook de nierfunctie lijkt steeds meer op orde.

Het herstel naar een grotere fitheid lijkt dus te zijn ingezet, al gaat het traag. Dat wijzen niet alleen de bloeduitslagen uit, maar ook mijn gevoel als ik wandel of fiets. Ik ben nauwelijks nog buiten adem, en op mijn nieuwe sporthorloge zie ik dat mijn hartslag ook vrij normaal is bij inspanning. Ook fitnessen voelt goed.

Een mens zou er bijna optimistisch van worden.