Oncofitness

Ik moet bewegen. Dat is niet alleen goed voor mijn lijf maar ook fijn voor mijn geest. Ik fiets dus een beetje op de e-bike, wandel een rondje door de buurt, Maar dat is wat beperkt. Ik ben dan ook vorige week begonnen met fysio-fitness. Bij Oncolife, een kleine fysio-fitness-praktijk speciaal voor kankerpatiënten.

Vorige week had ik een intake en heb ik de fitness-apparaten uitgeprobeerd. Zoals gezegd, het is een kleine praktijk, er staan slechts vier apparaten: een loopband, een cross-trainer, een lig-zitfiets en een multifunctioneel krachttoestel. Ik begin op de ligzitfiets en de vriendelijke fysiotherapeut stelt hem in op een acceptabel niveau, niet te licht, niet te zwaar, en dat is even zoeken als ik bezig ben. Laten we rustig beginnen en niet meteen te ambitieus. Tien minuten. Op het krachtapparaat werk ik aan mijn armen en bovenlijf. Beetje trekken en duwen. Ook hier is het even zoeken naar de juiste belasting. Maar het voelt goed. Dan de crosstrainer, dat vind ik altijd een fijn apparaat. Ook hier tien minuten. Beetje zweten nu. Op de loopband wandel ik rustig, eveneens tien minuten en dat is even wennen voor mij, zo’n loopband. Zoeken naar de juiste houding, snelheid en paslengte, maar na een paar minuten heb ik de juiste cadans gevonden.

Vanochtend ben ik ook weer geweest. Dezelfde oefeningen worden nu uitgebreid met wat squats voor de benen en billen, en aangevuld met een interessante en voor mij uitdagende evenwichts- c.q. stabiliteitsoefening: op een omgekeerde halve zachte rubber bol met een kunststof bovenkant een minuut proberen stil te staan, eerst met twee benen, en daarna op één been, eerst rechts, daarna links. Dat valt niet mee. Het begint met wiebelen, trillen en een beetje slingeren, maar naar verloop van tijd treedt de rust en ontspanning in en gaat het prima.

Na een uurtje sta ik weer buiten in de regen. Ik voel me kiplekker.