Motivatiedip
Sinds ik heb besloten om een week fietsen in de Dolomieten te laten schieten om naar de diploma-uitreiking van mijn dochter te gaan, moet ik mezelf nieuwe doelen stellen. Dat valt gek genoeg niet mee.
Gek genoeg, omdat ik in de zomervakantie enkele dagen in de Pyreneeën verblijf en ik aan het eind van de vakantie voor een tweede keer de Torre in Midden-Portugal wil beklimmen. Genoeg uitdagingen om te blijven fietsen en de conditie nog wat verder op te krikken, zou je zeggen. Maar het is lastig om – na een mooi weekend in de Ardennen een week geleden – de motivatie te vinden.
Zo fietste ik vandaag weg met het idee een kilometer of 70 te fietsen. Een ruim rondje Westland – Midden-Delfland. Maar onderweg verlegde ik telkens mijn koers. De westenwind was vervelend en ik voelde er weinig voor om het hele stuk van Vlaardingen tot Hoek van Holland wind tegen te hebben. Ik kronkelde dus maar wat rond met een zwakke geest en pap in de benen, zoveel mogelijk lange stukken wind tegen vermijdend.
Mijn fietscomputer hielp niet bepaald mee. Doordat hij geen verbinding met mijn hartslagmeter maakte, liet hij op de plek waar normaal gesproken mijn hartslag wordt getoond, mijn gemiddelde snelheid tot dan toe zien. Het was confronterend. Het was ontmoedigend.
Toen ik na 58 kilometer worstelen thuis kwam, besefte ik dat dit slappe gedoe mij niet dichter bij de top van de Torre bracht.
Wake-up call.