Knooppuntenspeurtocht

Nederland is een gezegend fietsland. Zo kun je bijvoorbeeld een fietstochtje plannen langs verschillende genummerde knooppunten. En dat komt goed uit, want we (mijn vriendin en ik, zij vooral) willen eens wat anders dan telkens dezelfde rondjes naar Hoek van Holland of Katwijk.

Ik klap mijn laptop open en ga naar de knooppuntenrouteplanner. Ik verzin een route via Meijendel, Wassenaar, Stompwijk, langs Zoetermeer, Pijnacker en Delft, en terug via Schipluiden en Kwintsheul. Een rondje van 72 kilometer. Zo’n drie uur rustig fietsen door de groene randen van de stad.

Ik noteer de nummers van de knooppunten op een papiertje en stop dat in een plastic hoesje dat ik op zijn beurt weer in de linkerachterzak van mijn jasje stop. We kunnen gaan.

Vanaf Meijendel begint het gezoek naar bordjes, paaltjes en knooppunten. Soms gaat dat eenvoudig en vanzelf, maar op sommige punten ontbreken de aanduidingen. In één geval ontbreekt zelfs een knooppunt. Dat leidt ertoe dat we een aantal malen moeten stoppen, ik op mijn telefoon moet kijken en vervolgens constateer dat we een stukje terug moeten om weer op onze route terecht te komen.

Gemopper in het peloton. Een knooppuntenspeurtocht als relatietest.

De ergernis vanwege het gezoek en gespeur doet enigszins afbreuk aan het genieten van het gevarieerde Randstadstadsrandlandschap. Onbekende fietsroutes langs weilanden, knotwilgen, sloten, hoge bomen, reigers, koeien, zwanen, schapen, lelijke huizen, mooie huizen, plassen, vaarten, snelwegen, spoorlijnen, molens, kassen en van autobanden gemaakte nesten met waterhoentjes. Sommige wegen om te onthouden, sommige om gauw te vergeten.

Ik heb het eerder gedaan, een rondje gepland langs fietsknooppunten, maar ook toen viel het niet mee om alle bordjes te vinden. De theorie is geduldig, de praktijk weerbarstig. Uiteindelijk besluit je dan maar om – fuck de knooppuntenbordjes – gewoon je neus achterna te fietsen.

Dat is altijd het beste.