Verdwenen wielerbanen
In de eerste helft van de 20e eeuw was wielrennen op de baan heel populair in Nederland, met renners als Piet Moeskops en Gerrit Schulte. In die tijd lagen er meer dan 200 wielerbanen verspreid door Nederland. Die waren van hout, van beton, van sintels of zelfs van zand of gras. Ze zijn inmiddels allemaal verdwenen. Soms zijn nog wat betonnen restanten zichtbaar, maar in bijna alle gevallen zijn ze opgeslokt door de zich almaar vernieuwende stad. Of vervangen door niks.
Fotograaf Robert van Willigenburg ging op zoek naar die verdwenen wielerbanen en bezocht de plekken waar die wielerbanen ooit lagen. Het resulterende fotoboek annex naslagwerk geeft een mooi zicht op veranderd Nederland, en dan met name op de veranderingen die zich op min of meer onbeduidende plekken hebben voorgedaan. Nu zijn het woonstraten, speeltuintjes, bedrijventerreinen, tuincentra, sportvelden, tussenlandjes. Van Harlingen tot Kerkrade, en van Hippolytushoef tot Oostburg, hier vind je het doodgewone Nederland van alledag. Maar ooit lag daar een wielerbaan.
Op elke pagina een foto en een beschrijving. 160 pagina’s lang. Historische sportgeografie in een verrassende vorm. Prachtig.
Robert van Willigenburg (2019) Hier lag een wielerbaan. Verdwenen velodromes in Nederland. DATO/Lecturis, 200 p., € 28,95
