Erge bergen 24: Kronplatz

Ik zag er niet bepaald naar uit, naar de beklimming van de Kronplatz. De laatste vier kilometer zouden onverhard zijn en in de laatste kilometer zou het tot 20% omhoog gaan. Hoe dat zou moeten was me een raadsel. Staand zou ik wegslippen, en zittend vreesde ik mijn 34-30 niet rond te krijgen.

Een nog groter raadsel vooraf was hoe op dit pad weer af te dalen, met 7 bar in mijn 25mm-bandjes, de angst tussen mijn oren en de vermoeidheid in de benen. Maar er gingen cabineliften dus ik kon altijd nog met de lift naar beneden. Laf maar veilig.

De Kronplatz, de berg waar onze verblijfplaats Bruneck tegenaan is geplakt, is een bekende ski-berg, met vele pistes en skiliften. De top ligt op 2273 meter. Startend vanaf 945 meter is dat dus een aardige klim. We rijden daartoe een oostelijk ommetje, via de Furkelpass (Passo di Furcia) (1789m), waarvan de laatste vier kilometer al behoorlijk pittig met 9-10% omhoog gaan. Zwoegend en zwetend kom ik boven. Uiteraard als laatste. Aan een toevallig aanwezige wegwerker vraag ik de weg naar het onverharde pad naar de Kronplatz. Hij wijst me: tweehonderd meter verderop naar rechts. Ik neem aan dat de anderen zijn doorgereden.

Hé, wie hebben we daar? Pieter. Ook op zoek naar de klim? Nee, onverrichterzake teruggekeerd. “Niet te doen, dat pad”.

Het is warm en mijn twee bidons zijn leeg. In een restaurant aan de kant van de weg tap ik water en was in de toiletruimte mijn bezwete en verhitte gezicht.

Ik ga het toch proberen. Het gaat meteen steil naar boven en het beloofde gravelpad blijkt een grindpad te zijn, met scherpe stenen en nauwelijks een begaanbaar spoor. Zoeken naar het juiste spoor, vergeefs. Maar ijzerenheinig worstel ik verder. In de verte zie ik Rolf rijden. Redelijk soepel nog. Waar hij rijdt, lijkt het al minder steil.

Hé, wie komt me daar tegemoet? Jaap. “Ga je terug?” “Ja, dit is niet te doen”. Ik twijfel. Doorgaan of niet? Na een paar honderd meter verder ploeteren geef ook ik de moed op. Dit is geen fietsen meer. Hier heb je echt een mountainbike nodig, met brede banden en kleinere versnellingen. Ik draai om en probeer zo goed en kwaad als het kan af te dalen.

Hé, wie komen me daar tegemoet? Kor en Cris. Ook zwoegend naar boven. Ik dacht dat die ver voor me zaten, maar die hebben blijkbaar de afslag naar het grindpad gemist. “Ik ga terug”, zeg ik. “Dit is echt niet te doen, en afdalen is levensgevaarlijk.”

Met zijn drieën rijden we terug. Opnieuw met de klok mee rond de Kronplatz, terug naar Bruneck. De enige die boven is gekomen (en ook weer heelhuids beneden) is Rolf. Met zijn triple, met zijn 26-32.  Held. Hulde.

Foto: Rolf Mank

Naschrift:

De Kronplatz is ook enkele malen in het parkoers van de Giro d’Italia opgenomen. Onder andere in 2008 en 2010 als eindpunt van een klimtijdrit. Het gravelpad werd daartoe tijdelijk van een nieuwe tijdelijke toplaag voorzien. Winnaars: Franco Pellizotti respectievelijk Stefano Garzelli.