You are what you eat

Afvallen is simpel. Gewoon een kwestie van meer energie verbruiken dan gebruiken. Meer bewegen dan eten en drinken. A = B – E.

Bij mij is het probleem – ondanks mijn zittend beroep – niet het bewegen. Op een gemiddelde doordeweekse dag fiets ik één keer naar school en terug en één keer naar mijn werk en terug. Is samen 16 kilometer. Op mijn werk neem ik de trap. En dan sport ik daar nog een beetje omheen.

Nee, het eten, dat is het echte probleem. Dat zit hem zowel in de kwantiteit als in de kwaliteit. Maar kan ik minder eten? En kan ik anders eten? Zie daar de vraag.

De voedingswetenschappers zijn er volgens mij nog niet helemaal uit maar het lijkt erop dat vaker maar minder eten effectief zou kunnen zijn. Ik ga evenwel, al is het maar vanuit praktische overwegingen, uit van de klassieke drie maaltijden per dag.

Mijn ontbijtgedrag laat ik ongemoeid. Een bruine boterham met jam en een bruine boterham met hagelslag of honing. Misschien moet ik een boterham toevoegen. Bruin met honing of hagelslag. Koolhydraten voor de dag. Voor mijn brein. Glaasje sinaasappelsap erbij. Klaar.

Dan de lunch, die mag een stuk bescheidener dan tot nu toe: één broodje c.q. twee boterhammen (met magere vleeswaren of kaas) is genoeg. Twee stuks fruit erbij: een appel en een banaan.

De avondmaaltijd: één keer opscheppen. Wat maakt niet uit. Geen toetjes meer.

Ik ga geen kilojoules tellen, maar dit moet toch genoeg zijn?

Wat achterwege moet blijven, en hier wordt het moeilijk, zijn de (koolhydraatrijke en vette) tussendoortjes: geen bezoekjes meer aan de Turkse bakker in de Prins Hendriklaan (goeie simit hebben ze daar, hmm), nou ja, in elk geval een stuk minder vaak, het is immers een aardige kerel. Ook geen paprikachips meer of welke chips dan ook. Pinda’s en vette kaas idem dito. Uitzondering op deze strenge vreetregel: de maandelijkse spelletjesavonden met mijn Vlaardingse vrienden. Verder geen bagels en ham-kaascroissants van de Albert Heijn meer. Jammer dan van hun faillissement. Verjaardagstaart op het werk wordt vriendelijk afgeslagen. De theeconsumptie op het werk wordt sterk teruggebracht, dit vanwege de suiker. Thee zonder suiker vind ik niet lekker, dus dat is geen optie. Water is ook prima. Mocht de energiedip toch toeslaan: fruit. De lekkere trek moet worden onderdrukt. Dat is de ware Satan. Daar ligt de echte uitdaging.

In combinatie met mijn voorgenomen bewegingsschema, zie ik er over een paar maanden zo strak uit als een veer. Weg wintervet, geen lekke band meer onder de kin. De vrouwen zal ik niet meer van me af kunnen slaan. Al is dat bijzaak. Wat vooral telt is dat ik de erge bergen sneller zal kunnen bedwingen. Te beginnen in Vlaanderen. Dat is het doel.