Harken in de hitte
Erge bergen 102: Villacher Alpenstrasse
Zondag 26 juni. De eerste dag van een weekje fietsen in Karinthië, in het grensgebied met Slovenië en Italië. Doel van de dag: de Villacher Alpenstrasse. Achterliggend idee: laten we rustig beginnen.
Dat laatste blijkt een groot misverstand. In de klim van 16 kilometer lengte moeten namelijk zo’n 1200 hoogtemeters worden overwonnen. En of dat al geen ontberingen genoeg zijn, wijst de thermometer waarden van ruim boven de dertig graden aan.
De Villacher Alpenstrasse is niet alleen zwaar, maar ook buitengewoon saai. Aan beide kanten van de weg staan bossen en slechts zelden zorgt een doorkijkje voor een fraai uitzicht naar beneden of in de verte.
Op zo’n eerste dag is het bovendien altijd wat zoeken naar het juiste ritme. Hoe zijn de benen? In de eerste kilometers gaat het prima, maar geleidelijk gaat het malen over in harken. Hele stukken voert de weg met 9-11% omhoog en dan is het gauw gedaan met mijn goede humeur en mijn energie. Af en toe stop ik even om op adem te komen, en met enige regelmaat sprenkel ik ter koeling wat water uit mijn bidon over mijn hoofd en in mijn nek. Maar het helpt allemaal weinig, het harken blijft harken. Als ik na bijna twee uur klimmen boven aankom, ben ik helemaal opgerookt. Mijn bidons zijn even leeg als mijn benen. Ik ga bij de anderen op het terras zitten, bestel een grote koude cola en weet weinig zinnigs meer uit te brengen. Ik zou zo kunnen slapen.
Dit was geen best begin van de week.
****
Naschrift: de afdaling was overigens wel dik in orde: prima asfalt, overzichtelijk en rustig. Beneden in Villach was het een bakoven: 38 graden. Toen moesten we nog 24 kilometer terug naar ons huis fietsen. Dat was geen pretje.
