Geen wind, geen hoogte
Erge bergen 107: Windische Höhe
Vrijdag 1 juli. Bij het wakker worden voel ik het al: dat wordt niks vandaag. Moe van vijf dagen fietsen. Doel van de dag: de Weissensee, bekend van de alternatieve Elfstedentocht.
Om de Weissensee te bereiken dient een klim (is het een pas?) met de onheilspellende naam Windische Höhe te worden beklommen.
Ach, ik zeg het maar meteen: de Windische Höhe (530 hm) is een vreselijk kreng. Vooral de laatste drie-vier kilometer zijn vreselijk. Het gaat met 9-10-11-12% omhoog, en af en toe wordt zelfs de 14 en 16% aangetikt. Een ware verschrikking. Arme benen. Ook het asfalt is niet om over naar huis te schrijven, met scheuren en hobbels. En had ik al gezegd dat het al bijna heel de week verzengend heet is?
Op de top, op een armzalige 1110 meter hoogte, is het windstil. Ik neem een foto van het pasbordje en zie dan pas dat mijn fietsvrienden achter een bosje verscholen in de schaduw van een boom zitten. Onder die boom: een fonteintje met traag stromend maar heerlijk koud water. Even tanken.
De afdaling tot de afslag naar de Weissensee is kort maar hevig. Goed asfalt, een klein stukje steil en snel. Vanaf de afslag is het nog 17 kilometer fietsen, over een langzaam stijgende en vervolgens weer dalende weg. Over bijzonder matig asfalt met zelfs een stuk gravel. Opnieuw een afslag en nog een korte klim naar de diepblauwe Weissensee. Als we daar arriveren, is er net een rondvaartboot aangelegd. Enige drukte, mensen op zoek naar een zwemplek. Even later is het weer stil.
We gaan op een terrasje zitten. Ze hebben heerlijke taart en koude cola. Maar ondanks die potentiële oppeppers valt de vermoeidheid als een loden deken over mij heen. Ik zou best even kunnen slapen. Enkele van mijn vrienden gaan zwemmen, maar ik kan alleen maar denken: hoe kom ik in vredesnaam weer terug?
Na een klein uurtje stappen Rolf en ik weer op de fiets. We gaan terug, en ik zie vooral op tegen de steile klim naar de Windische Höhe, en de laatste klim naar ons vakantiehuis.
Maar mijn vrees blijkt ongegrond. Waar ik het vandaan haal weet ik niet, maar de klim naar de Windische Höhe gaat verrassend soepel. De steile afdaling is wel hopeloos, over dat beroerde asfalt. Vervolgens gaat de weg, en even later het volkomen verlaten lange fietspad (de R3) op en neer terug naar Arnoldstein.
Ook op de laatste klim naar ons vakantiehuis in Seltschach gaat het naar behoren, al weet ik net niet mijn snelste tijd (van maandag) te verbeteren.
Maar ik ben tevreden. Er staan 100 kilometer en 1700 hoogtemeter op de teller en ik voel me prima. Moe maar voldaan, zoals dat heet. De verschrikkingen van de zondag zijn verdrongen.
