Paniek
Soms zit een mens in een dip. Door een stapeling oorzaken die hier buiten beschouwing kunnen blijven, voelde ik mij niet helemaal oké. Dat donkere, sombere gevoel begon gisteren en zat er vanochtend toen ik wakker werd nog steeds.
Een rondje fietsen dan maar. Misschien dat dat zou helpen. Ik keek op mijn telefoon hoe de wind stond en besloot toen toch maar voor een rondje met in de laatste twaalf kilometer wind tegen.
Maar zelfs met windje mee wist ik de teller maar ternauwernood boven de 30 te krijgen. Wat gingen we nou krijgen? Terwijl het vorige week in de Ardennen best redelijk ging. Van supercompensatie was in elk geval niks te merken.
Integendeel, het was harken en zwoegen, hijgen en zweten. De laatste kilometers met wind tegen was ik nauwelijks nog vooruit te branden, en toen ik thuiskwam lachte Strava mij heel hard uit: 27,7 km/u gemiddeld. Het was bedroevend.
De mentale dip is dus alleen maar dieper geworden. Ik denk er dan ook serieus over om mijn week in de bergen, die eind juni op het programma staat, maar aan me voorbij te laten gaan. Ik heb geen zin in taferelen zoals vorig jaar in Oostenrijk, waarbij het meer lijden dan genieten was.
Kortom, mijn huidige staat van zijn: pure paniek.
