Kahler Asten

Goed, waar waren we gebleven? O ja, die hartkatheterisatie. Ik stond op een spoedlijst en had een afspraak voor vorige week dinsdag. Maar in de loop van de week daarvoor begon ik me steeds beroerder te voelen. Braken vanaf vrijdag, niets meer eten, en hele dagen op bed, met een afwisseling van slapen en braken. Gezellig.

De maandag daarop was het niet meer te doen en ging ik naar de huisarts. Een kort hartfilmpje deed de huisarts besluiten de ambulance te bellen en zo spoedig mogelijk in het ziekenhuis die katheterisatie te ondergaan.

Krap een uur later lag ik op de tafel en ging de arts maar eens binnen kijken. En ik kon meegluren. Na ruim een half uur zoeken en speuren, sprak hij de memorabele woorden: “Nou mijnheer van Dam, gefeliciteerd, er is weinig mis met uw kransslagaderen.” Ik mocht een verdieping omhoog, naar de hartbewaking. Daar verbleef ik twee nachten en vervolgens werd ik overgeplaatst naar de afdeling Interne Geneeskunde.

Want wat mankeerde me dan wel? Urine- en bloedonderzoek volgde, enkele dagen lang. Ik bleek een hoog calciumgehalte in mijn bloed te hebben en mijn nieren functioneerden niet meer naar behoren. Steeds meer aandoeningen werden weggestreept – ik was zo’n beetje in een aflevering van House MD terechtgekomen – en uiteindelijk bleven er nog maar een paar over, waaronder een auto-immuunziekte en de ziekte van Kahler. En na een CT-scan luidde het verdict: Kahler, een versie van kanker in het beenmerg.

Het was een schokkend bericht, voor mij uiteraard, maar ook voor iedereen om mij heen. De ziekte van Kahler is ongeneeslijk, maar niet meteen levensbedreigend. Meteen werd met een eerste kuur gestart. Een beenmergpunctie volgde, en de definitieve uitslagen daarvan laten nog tot komende vrijdag op zich wachten. Op basis daarvan zal een behandelplan worden opgesteld, dat kan variëren van vrij mild tot heftig, dit in termen van aantallen en frequentie van behandelingen c.q. kuren.

Nu ben ik weer thuis en dat is fijn. Beetje bijkomen, aansterken en mijn en ons leven thuis weer op de rit zetten. Hopelijk binnenkort weer (gedeeltelijk) aan het werk. Eerst dit alles maar een beetje laten indalen.

***

Wat betreft de naam van de ziekte:

1) gelukkig is hier geen sprake van Nomen est omen. Dat scheelt weer. Met mijn weelderige haardos…

2) ooit beklom ik op de fiets de Kahler Asten, de hoogste berg van het Sauerland. Het is heel lelijk boven, maar ooit hoop ik daar weer te staan, met de fiets. Moet lukken. Gaat lukken. Willen is kunnen.